Jest czas scalania i czas rozdzielania...
“[…] Jest czas scalania.
i czas rozdzielania.
Kto rozumie taki bieg rzeczy,
ten bierze każde nowe zdarzenie.
od właściwej strony,
Ani się nie smucąc, ani nie weseląc.
Starożytni powiadali, że wisielec
Nie może sam siebie odciąć.
Ale w stosownym czasie Natura.
okazuje się silniejsza niż wszystkie pętle i sznury.”
Po filmie "C'mon, c'mon"
“Jak wyobrażasz sobie przyszłość”? - to jedno z wielu pytań, które pozostały we mnie po obejrzeniu tego filmu, wraz z całą masą wzruszeń, ciepła na sercu i myślami, jak choćby:
Dzieci są genialnymi nauczycielami dorosłych.
Rodzicielstwo i towarzyszenie dzieciom to nie lada wyzwanie - bywa tak samo trudne, jak i przyjemne.
Relacja z drugim człowiekiem, bliskość, bycie w kontakcie - ma moc przemieniania i uzdrawiania.
Bardzo polecam!
"Sceny z życia małżeńskiego"
“Sceny z życia małżeńskiego” Hagai Levi na bazie serialu Bergmana sprzed lat - bardzo Wam polecam! W tej historii miłości pokazanej przez pryzmat współczesnego małżeństwa, jest gęsto od dialogu, kontaktu dwójki bliskich sobie osób, gęsto od pytań, poszukiwań odpowiedzi i emocji, które zna każdy, kto kiedykolwiek był w związku. Z niecierpliwością czekałam na każdy kolejny poniedziałek - zobaczcie! Tutaj trailer
Czego uczymy się podczas terapii?
„Czego uczymy się podczas terapii? Uczymy się dostrzegać prawdę. Jak się tego uczymy? Przyjmując ją. Kto jest nauczycielem? Chwila, którą właśnie przeżywamy. Abyśmy zauważyli prawdę, życie wysyła nam sygnały - niepokój, złość, smutek, depresję. Dobre i złe relacje. Wszystko, co się z nami dzieje. Kiedy przyjęcie tego, co niesie życie, staje się bardzo trudne, szukamy pomocy. Albo… gramy na zwłokę. […] Uznajemy czekanie za coś w rodzaju magicznej różdżki, która sprawi, że życie, samo z siebie, dopasuje się do naszych wyobrażeń. Nic z tego. Nasze wyobrażenia muszą dopasować się do rzeczywistości wokół nas.”
W drodze do siebie z Czułą Przewodniczką
Bardzo byłam ciekawa tej książki - tyle z Was ostatnio mi o niej mówiło i tyle razy widziałam jej zdjęcie na f-b, bo cenię i lubię jej Autorkę. Przeczytałam, a jej lektura była w wielu miejscach poruszającą podróżą - razem z moją Potulną, Królową Śniegu, Męczennicą, Dziką Dziewczynką, Dorosłą, Serdeczną, a przede wszystkim, z akceptującą i pełną miłości do siebie obecnością Czułej Przewodniczki. Ona jest w każdej z nas - czasem tylko przestałyśmy iść za jej głosem. <3
Po filmie "Elegia dla bidoków"
Kiedyś oglądałam bardzo dużo filmów, teraz znacznie mniej, ale nadal bardzo to lubię. Oglądam mniej, ale za to staram się bardziej dobierać repertuar, a potem dłużej integrować w sobie to, co zobaczyłam. Tak było też z „Elegią dla bidoków” Rona Howarda - filmem, który został nakręcony na podstawie autobiograficznej książki J.D. Vance’a, dorastającego w Ohio w Stanach, absolwenta prawa na Uniwersytecie Yale. To, przede wszystkim, historia tego mężczyzny, pokazana na tle jego rodziny - matki, babki, siostry, dziadków. J.D., dzięki swojej determinacji i ciężkiej pracy, a także wsparciu babci, wyjechał z Kentucky na prestiżowe studia prawnicze. A jego droga do tego nie była łatwa, bo wychowywał się z matką uzależnioną od leków i narkotyków, zmieniającą partnerów jak rękawiczki, mocno labilną emocjonalnie i przemocową. Po latach, na progu kariery zawodowej, J.D. wraca do rodzinnego miasteczka, aby po raz kolejny, uchwycić matczyną dłoń, wyciąganą do niego w proszącym o pomoc geście. Jak tym razem się zachowa? Kogo potrzeby postawi na pierwszym miejscu? Jak zrealizuje się jego miłość do matki?
"Ludzkie serce pragnie kontaktu"
„Ludzkie serce pragnie kontaktu, a nade wszystko - autentycznej rozmowy. Dialog tkwi w samym centrum tego, co tworzy człowieka. Bez dialogu nikt z nas nie jest w pełni uformowany - zieje w nas otchłań. Rozmowa pozwala ujawnić się naszej wyjątkowości i najbardziej ludzkim cechom. Każdy skrycie marzy o tym, by „zostać spotkanym” - by jego wyjątkowość, pełnia i bezbronność zostały dostrzeżone i rozpoznane. Pragniemy, żeby inni autentycznie cenili nas za to, kim jesteśmy, a nawet, że w ogóle jesteśmy. Nasze jestestwo potrzebuje uznania - od nas samych i od innych osób. Bez tego nie czujemy się spełnieni - nie jesteśmy w pełni sobą”.
„Gdzie jesteś, Bernadette?”
Właśnie obejrzałam „Gdzie jesteś, Bernadette?” z rewelacyjną Cate Blanchett i jeszcze osuszam policzki, pomału integruję w sobie to, co zobaczyłam… Poruszający (choć to nie dramat) film o kobiecie, żonie, matce, artystce. O miłości - w związku, pomiędzy matką a córką, do samej siebie. O kryzysie psychicznym i wychodzeniu z niego. O powracaniu w życiu na właściwe, czyli zgodne z naszą tożsamością i duszą, tory. Do obejrzenia w internecie - polecam!
Z "Powrotu z Bambuko"
„Co złego jest w naturalności? Czemu tak bardzo odstręcza nas słabość, pomyłka, plama, zagniecenie, zmarszczka, prawda? Czemu od faktów wolimy komentarze? O kim możemy powiedzieć: Naprawdę go znałem? Kto może tak powiedzieć o nas? Komu złożysz kwiaty na grobie, kto w nim spocznie? Człowiek? Twoje o nim wyobrażenie? Awatar, którego posłał w świat? Nad kim zapłaczesz?
Letnie zatrzymanie...
Lato trwa, a wraz z nim tyle chwil moich zachwytów, odkryć, wzruszeń…